Een paar weken lang was het best leuk met een baby in huis. Tonnie vond het nu fijn om er tegen aan te liggen en Marie likte de geknoeide poedermelk van de grond en sliep als een prinses in de wieg van de baby. Alles leek onder controle te zijn, je moest gewoon snel uit de buurt gaan als het begon te huilen en een van de baasjes stopte dan wel een speen in de mond van de baby. Maar nu leek er plotseling weer iets veranderd te zijn in huis. Het leek wel alsof de baby hun opeens kon zien! Elke keer als Tonnie of Marie op bed sprongen of op het speelkleed van de baby, draaide het zich om en stootte het een kreet uit. Eerst dachten ze nog dat het toeval was, maar niet veel later, werd het nog opdringeriger. De baby had opeens een manier bedacht om zich in een reuze tempo door de kamer te schuiven. Als ze Tonnie of Marie zag dan kwam ze gelijk in beweging en schoof ze er als een soort van zeeleeuw direct op af. ‘He, wat is dit nou’, riep Tonnie tegen Marie. ‘Het lijkt wel alsof de baby het op ons gemunt heeft.’ ‘Ja’, riep Marie, ‘volgens mij wil ze mijn staart afpakken. Elke keer als ik langs kom probeert ze hem te grijpen.’ ‘Mij volgt ze tot onder de bank, ik moet elke keer wegrennen als ze in mijn buurt is!’ zei Tonnie. ‘Maar wat ik het allerergste vind, zei Marie, is dat ze mijn eten opeet als ik niet uitkijk.’
Tonnie voelde de stress alweer door haar lichaam schieten. Dat gehuil, ook al is het minder, werkte op haar zenuwen, en dan was er nu ook nog de angst dat er plotseling aan je staart wordt getrokken.
‘Marie, ik kan er niet meer tegen, zegt ze, ik ga een tijdje boven op de boekenkast zitten. Daar ben ik tenminste veilig.’
He, wat ongezellig, zegt Marie, maar goed ik begrijp je wel. Kom je ’s nachts wel naar beneden als iedereen ligt te slapen? Dan kunnen we dan samen spelen. ‘Ja dat zal ik doen’, zegt Tonnie en ze springt boven op de kast.
De baasjes vinden het maar vreemd. Wat moeten we hier nu mee, denken ze. Moeten we ons zorgen maken? Moeten we misschien met Tonnie naar de dokter? ‘Tonnie, kom maar naar beneden’, roepen ze, maar Tonnie luistert niet, die blijft lekker boven op de boekenkast zitten tot iedereen slaapt en niemand aan haar staart kan trekken.