Langzaam begon het te wennen met dat nieuwe wezen in huis. Het huilen werd minder, de geur was nu niet meer zo vreemd en de bewegingen van dat wezen werden steeds voorspelbaarder. Het enige wat wel echt jammer was, was dat Tonnie en Marie ’s nachts niet meer van de baasjes in bed mochten slapen. Als ze dat probeerden, trok het baasje hard aan de deken en vlogen ze door de lucht.

Wel ontdekte Tonnie en Marie dat het ook voordelen had een baby. Het bracht allemaal spullen in huis die zij ook best wel leuk vonden. In een wieg kan je heerlijk slapen, op de commode kan je perfect in het zonnetje liggen en melkpoeder is voor Marie het lekkerste wat er is. ‘Mmm..’ En slapen tussen babykleertjes in de la van de commode, dat is ook niet verkeerd.

Tonnie vond het allemaal nog iets lastiger, maar zij kon niet ontkennen dat ze blij was met de nieuwe gordijnen in de babykamer. Lekker stevig, een ideale stof om in te klimmen. En ze moest stiekem toch ook wel toegeven dat de wieg inderdaad heel fijn was om in te slapen, als ze daar in kroop viel ze altijd gelijk in slaap.

En op een gegeven moment won toch ook haar nieuwsgierigheid. Het baasje zat met de baby op de bank en heel voorzichtig kwam Tonnie dichterbij. ‘Zou ze het durven?’ Heel voorzichtig stak ze haar kop uit, ze kwam nog iets dichterbij, en nog iets, en nog iets, tot haar hoofd de blote voetjes van de baby raakt. ‘Oei, wat gek, wat… wat, voelt dat lekker!’ En Tonnie doet het nog eens. ‘Wat fijn, dat had ze niet verwacht. Warm en zacht. Die wil ze nog wel eens voelen. Babyvoetjes!